Մի անգամ, մի փոքրիկ գյուղում, ապրում էր մի երիտասարդ արվեստագետ, որը սիրում էր նկարել։ Նա ժամեր էր անցկացնում՝ մանրամասնորեն պատկերելով գյուղի գեղեցիկ բնապատկերները, ծաղիկներն ու մարդկանց։ Բայց ամեն անգամ, երբ նա ավարտում էր որևէ նկար, նա զգում էր, որ այն կատարյալ չէ։ Նա մշտապես գտնում էր թերություններ, գույները բավականաչափ վառ չէին, կամ գծերը բավականաչափ հստակ չէին։ Նա անդադար ջնջում էր, ուղղում ու նորից նկարում։
Մի օր գյուղ եկավ մի իմաստուն ծերունի։ Նա տեսավ արվեստագետին, որը հիասթափված ջնջում էր իր վերջին աշխատանքը։ Ծերունին մոտեցավ նրան և հարցրեց. «Ինչո՞ւ ես այդքան դժգոհ քո աշխատանքից»։
Արվեստագետը պատասխանեց. «Ես չեմ կարող կատարյալ նկար ստեղծել։ Ամեն անգամ, երբ ես ավարտում եմ, ես տեսնում եմ թերություններ։ Ես երբեք չեմ կարող հասնել կատարելության»։
Ծերունին ժպտաց և ասաց. «Կատարելությունը հաճախ թաքնված է անկատարության մեջ։ Դու չես կարող տեսնել քո աշխատանքի գեղեցկությունը, որովհետև շատ ես կենտրոնացած դրա թերությունների վրա։ Յուրաքանչյուր քո նկար մի պատմություն է, մի պահ՝ արտահայտված քո աչքերով։ Մի՛ վախեցիր ցույց տալ աշխարհին քո ստեղծագործությունները, նույնիսկ եթե դրանք քեզ անկատար են թվում»։
Արվեստագետը մտածեց ծերունու խոսքերի մասին։ Նա որոշեց դադարեցնել ամեն ինչ ջնջելը և սկսեց ցույց տալ իր նկարները գյուղացիներին։ Մարդիկ հիանում էին նրա աշխատանքով՝ տեսնելով նկարներում այն գեղեցկությունը, որն ինքը չէր տեսնում։ Շուտով նա հասկացավ, որ իսկական արվեստը ոչ թե կատարելության, այլ անկեղծության և զգացմունքների մասին է։
Իմաստը
Մի՛ վախեցեք լինել անկատար։ Հաճախ մեր «թերությունների» մեջ է թաքնված մեր իսկական գեղեցկությունը և յուրահատկությունը։ Թույլ տվեք աշխարհին տեսնել ձեր աշխատանքը, ձեր գաղափարները և ձեր եսը, նույնիսկ եթե դրանք ձեզ անկատար են թվում։ Դուք երբեք չգիտեք, թե ինչպես կարող եք ոգեշնչել ուրիշներին։