Միխայիլ Լաբկովսկին նշում է, որ զայրույթը բացարձակապես նորմալ էմոցիա է։ «Բայց եթե զսպել այն շաբաթներով կամ նույնիսկ ամիսներով, մարդիկ պոռթկում են և ամբողջ բացասականությունը թափում են իրենց հարազատների և ընկերների վրա», – բացատրում է հոգեբանը: Նման պոռթկումները կանխելու համար, ըստ Լաբկովսկու, պետք է հետևել այն պահերին, երբ ինչ-որ բան ձեզ զայրացնում է, բայց դուք դեռ չեք հասել գագաթնակետին։ Շատերը չգիտեն, թե ինչպես դա անել, քանի որ մանկության տարիներին նրանց ասել են, որ վատ է զայրանալը: «Ծնողները կարող են հստակ ցուցումներ տալ, թե ինչ էմոցիաներ ապրել յուրաքանչյուր կոնկրետ իրավիճակում: Օրինակ, ստացար հինգ`ուրախացիր, չհաղթահարեցիր ստուգողականը` տխրիր: Եվ կարևոր չէ, որ ձեր սեփական զգացմունքները կարող են չհամընկնել հրահանգների հետ», – ասում է հոգեբանը:
Ստացվում է, որ ուզենք թե չուզենք, զայրույթը որպես հույզ մեր կյանքի մի մասն է։ Պետք է ժամանակին ճանաչել այն և ինքներդ ձեզ հարցնել. «իսկ ի՞նչ եմ ես զգում իրականում»՝ «ի՞նչ պետք է զգամի» փոխարեն: Լաբկովսկին բերում է աշխատանքի առաջխաղացման օրինակ, երբ տեսականորեն մարդը պետք է երջանիկ լինի, բայց ինչ-ինչ պատճառներով ինքն էլ չգիտի, թե ինչ է զգում։ Ըստ Միխայիլի, ճշմարտությունը սա է. «Այս մարդուն դուր չի գալիս իր աշխատանքը, և նա չի ուզում կրկնակի շատ տքնել, բայց ինքն իրեն չի կարող դա խոստովանել։ Հոգեբանության մեջ սեփական հույզերն ու զգացմունքները բացահայտելու անկարողությունը կոչվում է ալեքսիտիմիա»:
Եվ խնդիրն այն է, որ մարդկանց մեծամասնությունը զայրույթի կամ գրգռվածության առաջին նշանների դեպքում չի էլ փորձում հասնել ճշմարտության խորքը և հաստատել իրական պատճառը՝ աշխատանքում հոգնածություն, առողջական խնդիրներ, տխրություն ցանկացած իրավիճակից: «Փոխարենը նրանք գտնում են ծայրահեղը՝ ուշացած առաքիչ, որդի, ով 2 է ստացել, ամուսին, ով զայրացնում է, քանի որ չի ուզում օգնել մաքրության հարցում, և պոռթկում են: Եթե դուք սովորեք ճանաչել ձեր զգացմունքները, կարող եք հարաբերությունները կարգավորել նրանց հետ, ում սիրում եք և սկսել վայելել կյանքը»,- ասում է Միխայիլ Լաբկովսկին Telegram-ի իր ալիքում։
