Խաղաղության և երջանկության կարող ես գալ միայն ընդունելով քո կյանքի անհեթեթությունը, կարծում էր ֆրանսիացի գրող և փիլիսոփա Ալբեր Քամյուն։ Այս հեղինակի մեջբերումները օգնում են վերանայել սեփական տեսակետը մարդկային գոյության անիմաստության մասին և նայել մահվան անխուսափելիության աչքերին:
1. Մահվան վախի մասին
«Մարդն ազատ չի դառնա մինչև չհաղթահարի մահվան վախը: Բայց ոչ ինքնասպանության միջոցով: Դու չես կարող հաղթահարել հանձնվելով: Կարողանալ մեռնել՝ առանց դառնության նայելով մահվան աչքերի մեջ»,- մեջբերում «Ժանտախտը․ Ապստամբի գրառումները» գրքից։
Ըստ Ալբեր Քամյուի՝ մենք չենք կարող մեզ ազատ մարդ համարել, քանի դեռ չենք նայել մարդկանց համար ամենասարսափելի երևույթի՝ մահվան աչքերին։ Իսկապես ուժեղ դառնալու համար դուք պետք է ընդունեք առանց վրդովմունքի կամ զայրույթի. դուք մահկանացու եք, երբեմն հանկարծակի: Բայց սրանում ոչ մի աղետ չկա, ուղղակի փաստ։
2. Մահվան անխուսափելիության մասին
«Միայն մի բան է անխուսափելի՝ մահը, մնացած ամեն ինչից կարելի է խուսափել: Այն ժամանակային տարածության մեջ, որը բաժանում է ծնունդը մահից, ոչինչ կանխորոշված չէ. ամեն ինչ կարելի է փոխել և նույնիսկ դադարեցնել պատերազմը և ապրել խաղաղության մեջ: Եթե իհարկե շատ ցանկանալ՝ շատ ուժեղ և երկար», – մեջբերում «Սիզիփոսի առասպելը» գրքից:
Ֆրանսիացի գրողն ու փիլիսոփան մեզ հիշեցնում է՝ մենք դեռ կարող ենք փոխվել, ուղղել, ներողություն խնդրել, քանի դեռ մեր սիրտը բաբախում է։ Չկա կանխորոշված ճակատագիր կամ այլ անհեթեթություն։ Կյանքի որակը կախված է մեր ներդրած ջանքերից:
3. Հոգու ծննդյան մասին
«Եթե հոգին գոյություն ունի, սխալ կլինի կարծել, որ այն մեզ տրված է արդեն ստեղծված: Այն ստեղծվում է երկրի վրա, ողջ կյանքի ընթացքում: Կյանքն ինքնին ոչ այլ ինչ է, քան այդ երկար ու ցավոտ ծնունդները: Երբ հոգու ստեղծումը, որի համար մարդն ինքն իրեն է պարտական, և տառապանքը վերջանում է, մահը գալիս է»,- մեջբերում է «Նոթատետրից»:
Ալբեր Քամյուն կարծում է, որ հոգին բնածին հատկություններ չունի։ Նրա լիարժեքությունը ձևավորվում է հասարակության, ծնողների, ընկերների և մեր կարդացած գրքերի կողմից: Հոգին ծնվում է կյանքի ընթացքում, այսինքն՝ մեր գոյության դեկորացիան Երկրի չափ ծննդատուն է։
4. Արժեհամակարգի մասին
«Արևմուտքում ընդունված ողջ արժեհամակարգը հակասում է անհատի ներաշխարհի իրական կարիքներին և շատ շուտ արևմտյան քաղաքակրթության մարդուն տանում է դեպի իր գոյության անհեթեթության գաղափարը և, որպես հետևանք, ինքնասպանության», – մեջբերում «Նոթատետրից»:
Սպառողական հասարակությունն այնքան է սիրում նյութական բարիքներ կուտակել ու տիրապետել, որ բոլորովին մոռանում է, որ հոգու վրայի անցքը տարեցտարի ավելի է խորանում։ Խոսքը Արևմուտքի կողմից պարտադրված արժեքների մասին է, որը ոչնչացնում է մարդու ներաշխարհը և մղում վաղաժամ մահվան։ Նա հիասթափվում է իմաստի բացակայությունից, վստահ է Ալբեր Քամյուն։
5. Հարության մասին
«Ցանկացած կյանք, որը նվիրված է փողի ձգտմանը, մահ է: Հարությունը անշահախնդիր է», – մեջբերում «Ժանտախտը. ապստամբի գրառումները» գրքից:
Ըստ գրողի՝ եթե ամբողջ կյանքդ նվիրես փող աշխատելուն՝ այն անվանելով գոյության իմաստ, մահը շատ շուտով վրա կհասնի։ Եվ բացի ոսկորներից, այս աշխարհում կթողնի միայն թղթի կտորներ, որոնք ցանկացած պահի կարող են ոչնչի վերածվել։
