Մի անգամ, մի փոքրիկ գյուղում ապրում էր մի երիտասարդ այգեպան, որը երազում էր աշխարհի ամենագեղեցիկ այգին ունենալ: Նա ամեն օր աշխատում էր անդադար՝ ջրում, հողը մշակում և սերմեր ցանում: Բայց ամեն անգամ, երբ նա տեսնում էր, որ իր այգու ինչ-որ հատվածում խոտեր են աճում, նա հիասթափվում էր և փորձում էր անմիջապես ազատվել դրանցից:
Մի օր գյուղ եկավ մի իմաստուն ծերունի: Նա տեսավ այգեպանին, որը հոգնած պայքարում էր խոտերի դեմ:
«Ինչո՞ւ ես այդքան շատ ջանք թափում խոտերի դեմ», – հարցրեց ծերունին:
Այգեպանը պատասխանեց. «Ես ուզում եմ կատարյալ այգի, առանց որևէ խոտի»:
Ծերունին ժպտաց և ասաց. «Իսկ գիտե՞ս, որ որոշ խոտեր իրենց մեջ թաքցնում են գեղեցիկ ծաղիկներ կամ օգտակար բույսեր: Միգուցե պետք է թույլ տալ, որ որոշ բաներ բնականոն կերպով աճեն, և դու կզարմանաս, թե ինչ գանձեր կարող ես գտնել»:
Այգեպանը մտածեց ծերունու խոսքերի մասին: Նա որոշեց փորձել: Նա թույլ տվեց, որ մի քանի «խոտեր» աճեն իրենց կամքով, և շուտով նկատեց, որ դրանցից ոմանք վերածվեցին հրաշալի վայրի ծաղիկների, իսկ ոմանք էլ օգտակար դեղաբույսեր էին: Այգին դարձավ ավելի բազմազան ու կենդանի, քան երբևէ:
Դասը
Կյանքում երբեմն մենք փորձում ենք վերահսկել ամեն ինչ և վերացնել այն, ինչը մեզ թվում է անցանկալի: Սակայն հաճախ հենց «անցանկալիի» մեջ են թաքնված անսպասելի գեղեցկություններն ու հնարավորությունները: Թույլ տալով, որ բաները բնականոն հոսքով ընթանան, մենք կարող ենք բացահայտել նոր արժեքներ և իմաստներ:
