Աշխատանքային օրը վերջանում է ոչ թե ժամը 6-ին,
այլ այն պահին, երբ դու սեղմում ես տան դուռը՝ ներսից։
Հետո հանում ես կոշիկները, շնչառությունը դառնում է խորը, շապիկը՝ ավելի լայն, և կյանքը հանկարծ ձեռք է բերում մի նոր ջերմություն՝
մարմնով զգալի, աչքով տեսանելի, սրտով ընկալելի։
Դու լցնում ես սառը ջուրը բաժակիդ մեջ, գնում պատշգամբ կամ նստում բաց պատուհանի դիմաց։
Դրսում արևի վերջին շողերն այնպես են խաղում պատերի վրա, ասես փորձելով ասել.
«Դե գոնե հիմա հիշի՛ր, որ ապրում ես»։
Տեսարանը պարզ է.
Ծաղկամանը մի քիչ կախված է շքամուտքից, բայց հողը չի սեղմվում՝ շունչ ունի դեռ։ Գրքի Բացված էջի վրա սպասում է այն միտքը, որին դեռ չես հասել։ Մի պտուղ համբերատար լռում է՝ կիսակերած վիճակում: Իսկ նվագարկիչը մեղմորեն շշնջում է՝
«Էստեղ դեռ մի փոքր կյանք կա…»
Հետո մայրամուտը…
Եվ դու չես շտապում։ Եվ ոչինչ պարտադիր չէ։
Այս պահին դու ոչ թե դեր ես խաղում, այլ ուղղակի Դու ես։
Ամառը հենց դրա համար է.
որպեսզի հիշեցնի՝
ապրելը շատ հաճախ հանգստանալն է,
շնչելը՝ հաղթանակ,
իսկ պարզ երեկոն՝ մի ամբողջ տոն։
Թող այս երեկոն ոչ թե ավարտ, այլ մի նոր փոքր սկիզբ լինի՝ քեզ համար։ Մի պահ Կանգ առնելն ու Ոչինչ չանելն էլ երբեմն արվեստ է։