Երբեմն քաղաքները դառնում են մարդկանց պես հարազատ։ Նրանց հետ զրուցում ենք, նեղանում ենք, կարոտում ենք։ Իսկ եթե Երևանը մարդ լիներ՝ ինչպիսին կլիներ նա, ո՞վ կլիներ։
Համարձակվում ենք երազել։ Մի քիչ նոստալգիկ, մի քիչ ժպիտով։ Ու շատ երևանյան։
Նա շտապող չէր լինի
Երևանը հաստատ չէր վազի։
Նրա քայլերը կլինեին ծանր, դանդաղ, բայց վստահ՝ ասֆալտին սովոր աչքերով։ Նա մի քիչ ուշ կգար հանդիպմանը, բայց երբ գար՝ կբերեր իր հետ արև, փոշի ու մի պարկ հիշողություն։
Նա կգար սրճարան՝ առանց գիրք կարդալու, պարզապես նստելու
Երևանը սիրում է մարդկանց նայել։
Նա նստում է Կասկադի սրճարաններից մեկում ու հետևում անցորդներին։ Երբեմն կբարևի, երբեմն ոչ։ Բայց միշտ կիմանա՝ ով է այսօր տխուր, իսկ ով՝ սիրահարված։
Նրա լեզուն կլիներ դուդուկի նման մեղմ, բայց խորը
Նա չի բարձրաձայնի զգացմունքները։ Բայց երբ գիշերը մենակ նստես իր հետ բակում, կսկսի պատմել իր անցյալից՝ մի քիչ ճաքած պատերով, մի քիչ փոշոտ լուսանկարներով։
Դու կլռես, իսկ Երևանը կպատմի։ Առանց բառերի։
Երբեմն նա հոգնեցնում է, բայց դու չես թողնում նրան
Երևանը մարդ լիներ՝ միգուցե կասեիր՝ «չեմ դիմանում, պետք է հեռանամ»։ Բայց հենց դուրս գաս՝ կսկսես կարոտել։
Նա այն մարդն է, ում վրա նեղանում ես, բայց հենց զանգում է՝ լսում ես մինչև վերջ։
Նրա գրպանում կլինեին հին լուսանկարներ
Նա կհագներ մի քիչ մաշված բաճկոն՝ գրպաններում հին մետաղադրամներով ու երևակայությամբ։
Նա կխոսի քչով, բայց նրա ձայնում կլսվի փողոցների ձայնը, արևի տակ փայլող Սարյան փողոցի աղմուկը։
Եվ վերջում…
Երևանը մարդ չէ։
Բայց նա ունի անձնավորություն՝ անհամարժեք, խառը, հարազատ։
Որոշ օրեր նա քեզ ավելի լավ է հասկանում, քան մարդիկ։
Ու դրա համար էլ դու վերադարձում ես՝ անգամ հազարերորդ անգամ։
