Ճնճղուկը և Թութակը, որը խոսում էր «լայքերով»
Մի ծաղկուն այգում ապրում էր մի Ճնճղուկ՝ ոսկեզօծ կոկորդով։ Նրա երգը մաքուր էր, անկեղծ ու հոգուց բխող։ Ամեն առավոտ նա իր երգով արթնացնում էր ծաղիկներին։
Մի օր այգի բերեցին մի վանդակ՝ մեջը վառ ու գունագեղ Թութակ։ Թութակը չէր երգում։ Փոխարենը, նա կրկնում էր այն ձայները, որոնք լսում էր մարդկանց «խոսող տուփերից»՝ հեռախոսներից։ Նա կարողանում էր վերարտադրել հայտնի երգերի կրկներգեր, ծիծաղելի արտահայտություններ և ծանուցումների ձայներ։
Սկզբում բոլորը հիացած էին Թութակով։ Նրա «ժամանակակից» ձայները նորույթ էին։ Ճնճղուկը տխրեց՝ մտածելով, որ իր երգն այլևս ոչ ոքի պետք չէ։
Բայց շաբաթներ անցան, և բոլորը հոգնեցին Թութակի միանման կրկնություններից։ Նրա ձայները նորաձև էին, բայց դատարկ։ Այգու բնակիչները կարոտել էին Ճնճղուկի անկեղծ երգը, որը հանգստացնում էր, ոգեշնչում ու սրտին դիպչում։
Եվ Ճնճղուկը հասկացավ, որ ժամանակավոր ու նորաձև լինելու ձգտումը երբեք չի կարող փոխարինել իսկական, սրտից բխող տաղանդին։
Բարոյախոսություն
Մի՛ փոխանակիր քո յուրահատուկ ձայնը ուրիշների ժամանակավոր ծափահարությունների հետ։ Արհեստական թրենդները գալիս ու գնում են, իսկ իսկական տաղանդը հավերժ է։
