Ինչո՞ւ է կատակերգության լեգենդի համար հանդիսատեսի սերն ավելի թանկ, քան ցանկացած ոսկե արձանիկ։
Հոլիվուդյան կատակերգության լեգենդ Էդդի Մերֆին, ում անունը տասնամյակներ շարունակ ասոցացվում է անկեղծ ծիծաղի և անմոռանալի կերպարների հետ, վերջերս Sky News-ին տված հարցազրույցում անկեղծորեն խոսել է մրցանակների և իրական ճանաչման մասին։ Նրա խոսքերը ոչ միայն հետաքրքիր են, այլև ստիպում են մտածել, թե որն է արտիստի իրական ժառանգությունը։
Իսկական մրցանակը ոսկուց չէ
Սկսած 1980-ականների Saturday Night Live (SNL) շոուից մինչև այնպիսի հսկայական ֆրանշիզաներ, ինչպիսիք են «Բևերլի Հիլզի ոստիկանը» (Beverly Hills Cop) և «Շրեկը» (Shrek), Էդդի Մերֆին դարձել է կատակերգության խոշորագույն աստղերից մեկը։ Սակայն, ինչպես ինքն է խոստովանում, մրցանակներ ստանալը երբեք իր նախագծերի ընտրության շարժիչ ուժը չի եղել։
«Ֆիլմերը հավերժական են, և դրանք յուրահատուկ են։ Տարիներ շարունակ այդ ֆիլմերը դիտում են, և դրանք կոմերցիոն հաջողություն են ունենում», – ասում է Մերֆին։ «Այսպիսով, դու շատ գումար ես վաստակում, և մարդիկ սիրում են քո արածը, ուստի դու նույնիսկ չես էլ մտածում՝ «Ես մրցանակ չշահեցի»։ Մարդկանց արձագանքը և այն, որ ֆիլմը կյանք ունի, հենց դա է մրցանակը»։
Նա կատակով ավելացնում է իր ապագայի տեսլականը.
«Գիտե՞ք, թե ինչ եմ վաստակել այս տարիների ընթացքում։ Մի օր նրանք ինձ կտան այդ պատվավոր Օսկարներից մեկը։ Երբ ես իսկապես ծեր լինեմ։ Եվ ես կասեմ՝ շատ շնորհակալ եմ այս հրաշալի պատվի համար։ Ես այդքան ծեր կլինեմ եվ ատամներ չեմ ունենա։ Ես համաձայն եմ ստանալ իմ պատվավոր Օսկարը, երբ 90 տարեկան լինեմ»։
Կատակերգության թերագնահատված արվեստը
Հետաքրքիր է, որ իր փայլուն կարիերայի ընթացքում 64-ամյա Մերֆին «Օսկարի» առաջադրվել է ընդամենը մեկ անգամ՝ 2007 թվականին «Երազանքի աղջիկները» (Dreamgirls) ֆիլմի համար, սակայն այն ժամանակ մրցանակը բաժին հասավ Ալան Արկինին։
Նրա գործընկերուհին նոր՝ «The Pickup» ֆիլմում, Կեկե Պալմերը, կարծում է, որ Մերֆին արդյունաբերության խորհրդանիշ է, և նրա արտիստիզմի իսկական դրսևորումը «Խելագար պրոֆեսորը» (The Nutty Professor) ֆիլմն էր։
«Մարդկանց ծիծաղեցնելը շատ դժվար է», – ասում է Պալմերը։ «Երբ ես մտածում եմ «Խելագար պրոֆեսորի» մասին, Էդդին անում էր ամեն ինչ, և ես երդվում եմ, որ ընտանիքի բոլոր անդամներն ինձ իրական մարդիկ էին թվում։ Նրա դերերն ամբողջականություն ունեին, նույնիսկ երբ նա ամբողջովին գրիմի մեջ էր։ Կատակերգությունը պետք է նույնքան հեղինակավոր դիտվի, որքան դրաման, քանի որ մարդուն ծիծաղեցնելը նույնքան բարդ է, որքան լացացնելը»։
Մեկ դերասան, յոթ կերպար և թենիսի գնդակներ
Հիշելով 90-ականների այդ հիթային ֆիլմը՝ Մերֆին ինքն էլ է զարմանում, թե ինչպես են կարողացել ստեղծել այն։ Ֆիլմում նա մարմնավորել է յոթ տարբեր կերպարների։
«Դու կարող ես օրական նկարահանել միայն մեկ կերպար։ Իսկ մնացած ժամանակ ես խոսում էի թենիսի գնդակների հետ, որոնք դրված էին այնտեղ, որտեղ պետք է նստեին մյուս կերպարները», – պատմում է դերասանը։ «Մինչև այսօր, երբ դիտում եմ ֆիլմը, մտածում եմ՝ «Վա՜ու, սա խենթություն է»։ Բայց մենք կարողացանք այդ ամենը խառնել իրար և այնպես անել, որ դիտելիս նույնիսկ չես էլ մտածում, որ այդ բոլոր կերպարներին մեկ մարդ է մարմնավորում»։
Ի դեպ, ֆիլմն այնուամենայնիվ արժանացավ «Օսկարի»՝ 1997 թվականին «Լավագույն դիմահարդարում» անվանակարգում։
Եզրակացություն
Այսպիսով, մինչ կինոաշխարհը շարունակում է մրցանակներ բաժանել, Էդդի Մերֆին հիշեցնում է մեզ մի կարևոր ճշմարտության մասին։ Իրական ժառանգությունը ոչ թե դարակում դրված արձանիկներն են, այլ սերունդների հիշողության մեջ մնացած ծիծաղը, այն անմոռանալի պահերը, որոնք նրա ֆիլմերը պարգևել են միլիոնավոր մարդկանց։ Եվ երբ նա մի օր՝ 90 տարեկանում, կբարձրանա բեմ իր պատվավոր Օսկարի համար, բոլորը կիմանան, որ նա իր ամենամեծ մրցանակը վաղուց է ստացել՝ դա հանդիսատեսի անսահման սերն է։
