Մի անգամ, մի փոքրիկ գյուղում, ապրում էր մի իմաստուն ծերունի։ Նա հայտնի էր իր խոնարհությամբ և բարությամբ։ Մի օր, գյուղի ամենահարուստ ու հպարտ մարդը որոշեց այցելել նրան՝ փորձելու նրա իմաստությունը։
Հպարտ մարդը, ոսկյա զարդերով ծածկված և թանկարժեք հագուստներով, մտավ ծերունու խղճուկ տունը։ Նա ակնկալում էր տեսնել նույնքան շքեղություն և հարստություն, որքան ուներ ինքը։ Սակայն, նա տեսավ մի պարզ տնակ՝ առանց որևէ շքեղության։ Ծերունին նստած էր փայտե աթոռին և կարդում էր հին մի գիրք։
«Բարև, իմաստուն ծերունի», – ասաց հպարտ մարդը՝ բարձրացնելով իր գլուխը։ «Ես եկել եմ՝ տեսնելու քո իմաստությունը։ Ասա՛ ինձ, ո՞րն է կյանքի ամենակարևոր դասը»։
Ծերունին ժպտաց և ասաց. «Կյանքի ամենակարևոր դասը խոնարհությունն է, իմ զավակ։ Այն բացում է բոլոր դռները և լցնում է սիրտդ խաղաղությամբ»։
Հպարտ մարդը ծիծաղեց։ «Խոնարհությո՞ւնը։ Ես ունեմ ոսկի, հարստություն և իշխանություն։ Ինչի՞ս է պետք խոնարհություն»։
Ծերունին խնդրեց հպարտ մարդուն նստել իր կողքին և առաջարկեց մի բաժակ թեյ։ Երբ թեյը պատրաստ էր, ծերունին սկսեց լցնել բաժակը։ Նա շարունակում էր լցնել, մինչև թեյը սկսեց հորդել բաժակից՝ թափվելով սեղանին։
«Ի՞նչ ես անում», – բացականչեց հպարտ մարդը։ «Բաժակը լի է։ Այն այլևս չի կարող ընդունել թեյ»։
«Ճիշտ ես», – ասաց ծերունին։ «Այս բաժակը քո սիրտն է, իսկ թեյը՝ իմ իմաստությունը։ Եթե քո սիրտը լի է հպարտությամբ և ինքնահավանությամբ, այն չի կարող ընդունել նոր գիտելիքներ և իմաստություն։ Միայն դատարկելով քո սիրտը հպարտությունից՝ դու կարող ես տեղ բացել նորի համար»։
Հպարտ մարդը լուռ մնաց։ Նա հասկացավ ծերունու խոսքերի խորը իմաստը։ Նա հեռացավ ծերունու տնից՝ իր հետ տանելով մի արժեքավոր դաս՝ խոնարհության դասը։ Դրանից հետո նա փոխվեց, դարձավ ավելի բարի ու հասկացող։
