Երբևէ նկատե՞լ եք՝ որքան անհարմար ենք մեզ զգում լրիվ լռության մեջ։ Երբ անտառում հանկարծ դադարում են երգել թռչունները, քամին կանգ է առնում, իսկ ծառերի մեջ չի շարժվում ոչ մի տերև… Այդ պահերին թվում է՝ ինչ-որ բան պետք է տեղի ունենա։ Բայց իրականում՝ արդեն տեղի է ունենում։
Այդ լռությունն ինքնին մի ամբողջ խոսակցություն է՝ նրանց համար, ովքեր սովորել են լսել սրտով, ոչ թե ականջներով։ Դա այն պահն է, երբ բնությունը դադարում է գոռալ և սկսում է շշնջալ՝ դանդաղ, մեղմ, բայց հաստատ։
Բնության լռությունը դատարկություն չէ։ Դա հիշեցում է՝ մոռացված կապի մասին։ Մենք այնքան ենք սովորել աղմկել, շարժվել, պատասխանել ամեն ահազանգի, վազել ժամերի հետևից, որ չենք նկատում՝ օրերը փախչում են մեզանից, և մենք՝ մեզանից։ Իսկ բնությունը՝ նա միշտ այնտեղ է։ Նա չի բողոքում, չի ստիպում, չի խանգարում։ Նա պարզապես սպասում է։
Երբ դուք կանգնում եք լուռ բնության առաջ՝ մի ծառի տակ, մի ժայռի կողքին կամ պարզապես կանաչ դաշտի մեջտեղում, նա սկսում է ձեզ հետ խոսել։ Ոչ բառերով, այլ զգացումներով։ Դուք սկսում եք զգալ մի բան, որից կտրվել էիք՝ խաղաղություն, պարզություն, իսկականություն։
Իսկ գիտե՞ք ինչն է ամենազարմանալին։ Որ հենց այդ լռության մեջ դուք սկսում եք լսել ձեզ։
Հանկարծ նկատում եք, որ հոգնած եք, բայց չէիք ընդունում։ Որ կարոտում եք, բայց չէիք համարձակվում։ Որ պետք է փոխեք մի բան, բայց մոռացել էիք՝ ինչ։ Բնությունը չի պատասխանում ձեր հարցերին, բայց նրա լռությունը ստիպում է ձեզ լսել սեփական պատասխանները։
🍃 Եզրափակելով՝ մի հարց ձեզ․
Ե՞րբ վերջին անգամ լսեցիք լռությունը։ Ոչ սենյակի, ոչ սարքի՝ այլ բնության։
Թող այս օրը լինի մի փոքր դանդաղ։ Մի փոքր ավելի զգացմունքային։ Ու մի փոքր ավելի բարի՝ ձեր իսկ հանդեպ։
Գուցե հենց այսօր արժե քայլել առանց ականջակալների։ Պարզապես քայլել։ Ու թող լռությունը պատմի։
