Լինում է, թե չի լինում, մի հեռավոր ու ձյունածածկ անտառում մի ծեր կախարդ է լինում։ Ամեն տարի, Ամանորի նախաշեմին, նա մի հին ու կաշեպատ պայուսակով շրջում էր անտառի բնակիչների տներով և մի փոքրիկ հարց տալիս.
— Ի՞նչ ես տանելու քեզ հետ նոր տարի։
Կենդանիները տարբեր պատասխաններ էին տալիս։ Արջն ասում էր.
— Ես կտանեմ իմ մեծ ու տաք մուշտակը, որ չմրսեմ։
Աղվեսն ասում էր.
— Ես կտանեմ իմ խորամանկությունը, որ կարողանամ լավ որս անել։
Նապաստակն էլ ասում էր.
— Ես կտանեմ իմ արագությունը, որ փախչեմ վտանգներից։
Եվ միայն մի փոքրիկ երեխա, որն ապրում էր անտառի եզրին գտնվող տնակում, պատասխանեց.
— Ես կտանեմ միայն լույսի սերմեր։
Կախարդը զարմացավ.
— Իսկ ի՞նչ են այդ լույսի սերմերը և որտե՞ղ ես դրանք պահում։
Տղան ձեռքը դրեց սրտին ու ասաց.
— Դրանք այն բարի գործերն են, որոնք ես արել եմ այս տարի։ Դրանք այն ժպիտներն են, որոնք նվիրել եմ տխուր մարդկանց, և այն ներողամտությունը, որով պատասխանել եմ վիրավորանքին։ Ես դրանք կտանեմ նոր տարի, կցանեմ ամեն օրվա մեջ, որպեսզի հաջորդ տարվա վերջում իմ շուրջն ամեն ինչ լուսավոր լինի։
Ծերունին ժպտաց և իր պայուսակից հանեց մի փոքրիկ, անտեսանելի աստղիկ ու դրեց տղայի ափի մեջ։
— Դու գտել ես Ամանորի գաղտնիքը, բալի՛կս։ Մարդիկ սովորաբար սպասում են, որ Նոր տարին իրենց երջանկություն բերի, բայց իրականում Նոր տարին ընդամենը դատարկ ու մաքուր մի ճանապարհ է։ Իսկ թե ինչպիսին կլինի այդ ճանապարհը, կախված է նրանից, թե ինչ «սերմեր» ենք մենք տանում մեզ հետ մեր հոգու պայուսակում։
Սիրելի ընթերցող, Ամանորը միայն օրացույցի թերթիկը փոխելը չէ։ Դա հնարավորություն է վերանայելու մեր «ուղեբեռը»։
Հարցրու ինքդ քեզ. Ի՞նչ ես տանում քեզ հետ 2026 թվական։
Արդյո՞ք դրանք անցյալի նեղացվածություններն են ու դժգոհությունները, թե՞ այն լույսի սերմերը, որոնց մասին ասում էր առակի տղան։
Թող այս տարի ձեր սրտերում լինեն միայն այնպիսի սերմեր, որոնք կծաղկեն բարությամբ, խաղաղությամբ և անսահման սիրով։