Մի անգամ, մի փոքրիկ գյուղում, որը շրջապատված էր չորացած դաշտերով և ծարավ ծառերով, երկար ժամանակ անձրև չէր գալիս: Գետերն ու առվակները ցամաքել էին, հողը ճաքճքել էր, և բերքը մահանում էր: Գյուղացիները հուսահատության մեջ էին, նրանց կյանքը կախված էր բերքից, իսկ առանց ջրի՝ հույս չկար։
Գյուղի ամենածեր և իմաստուն մարդը՝ Պապիկ Հակոբը, տեսնելով իր ժողովրդի տառապանքը, որոշեց կանչել բոլորին: Նա ասաց. «Մենք պետք է հավաքվենք և աղոթենք: Միայն մեր միասնական աղոթքը կարող է փրկել մեզ»:
Ժողովուրդը հավաքվեց գյուղի կենտրոնում՝ հին, չորացած ուռենու տակ։ Հակոբ պապիկը կանգնեց նրանց առաջ և ասաց. «Աղոթելուց առաջ, ես խնդրում եմ յուրաքանչյուրիցդ՝ բերել մեկ առարկա, որը խորհրդանշում է ձեր հավատը»:
Մարդիկ մի փոքր շփոթվեցին, բայց արեցին այն, ինչ նա խնդրեց: Ոմանք քարեր բերեցին գետի հատակից, ոմանք՝ չորացած ծաղիկներ, ոմանք էլ՝ իրենց հին գործիքները: Երբ բոլորը հավաքվեցին, նրանք սկսեցին աղոթել՝ յուրաքանչյուրն իր սրտի խորքից: Նրանք աղոթում էին ժամերով, բայց երկինքը մնում էր պարզ ու անամպ։ Հուսահատությունը սկսեց համակել նրանց:
Այդ պահին, Հակոբ պապիկը նկատեց մի փոքրիկ աղջկա՝ Աննային, ով կանգնած էր բազմության եզրին: Նա ձեռքին բռնել էր մի փոքրիկ, բացված անձրևանոց: Հակոբ պապիկը մոտեցավ նրան և հարցրեց. «Աննա՛, ինչո՞ւ ես բացված անձրևանոց բերել»:
Աննան բարձրացրեց իր փոքրիկ գլուխը և անմեղությամբ պատասխանեց. «Պապի՛կ, եթե մենք աղոթում ենք անձրևի համար, ապա պետք է պատրաստ լինենք այն ընդունելուն, չէ՞»:
Հակոբ պապիկը ժպտաց, իսկ մյուս գյուղացիները նայեցին միմյանց՝ հասկանալով իրենց սխալը: Նրանք աղոթում էին, բայց չէին հավատում, որ իրենց աղոթքները կլսվեն: Նրանք մոռացել էին, որ աղոթքի հետ պետք է լինի նաև անսասան հավատը և պատրաստակամությունը՝ ընդունելու պատասխանը։
Հենց այդ պահին, երբ նրանց սրտերում նոր հույս ու հավատ բոցավառվեց, հորիզոնում սկսեցին մուգ ամպեր հայտնվել: Քամին սկսեց ուժեղանալ, և շուտով երկնքից սկսեցին ընկնել խոշոր անձրևի կաթիլներ: Անձրևը հորդառատ էր, և շուտով ամբողջ գյուղը լողում էր ջրի մեջ։ Դաշտերը ողողվեցին, ծառերը թարմացան, իսկ գյուղացիների դեմքերին ուրախության արցունքներ կային։
Դասը
Այս առակը մեզ սովորեցնում է, որ աղոթքը միայն խոսքեր չեն, այն նաև խորը հավատ է և պատրաստակամություն՝ ընդունելու այն, ինչի համար աղոթում ենք: Երբ մենք աղոթում ենք անկեղծ սրտով և անսասան հավատով, Աստված լսում է մեզ, և մեր խնդրանքները կատարվում են: Բայց մենք պետք է լինենք Աննայի նման՝ բացել մեր անձրևանոցները և պատրաստ լինել ընդունելու օրհնությունները, որոնք գալիս են:
